Šop Ivan (1937 — )

Komparatist i književni kritičar, viši naučni saradnik u Institutu za književnost i umetnost u Beogradu. Rođen u Beogradu, završio orjentalnu filologiju i 1969. doktorirao na Filološkom fakultetu u Beogradu. Istražuje veze srpske književnosti sa orjentalnim literaturama, bavi se književnom kritikom i prevodi. Dela: NASREDINOVE METAMORFOZE, ISTOK U SRPSKOJ KNJIŽEVNOSTI.

(Iz Male enciklopedije PROSVETA

Beograd, 1986

— tako da nema podatka o godini smrti)

Podnaslov: Šest pisca — šest viđenja

Književni istoričari i teatrolozi danas posmatrajući obimno delo Branislava Nušića ponajviše nastoje da isprave nepravde učinjene u piščevom vremenu ili pak nastale tokom vremena. A najveća nepravda koja se ovom piscu čini jeste zapostavljanje njegovog stvaralačkog doprinosa izvan područja komedije. Tako teatrolozi nastoje da rehabilituju, a pozorišni radnici da ožive Nušićeve drame, onaj deo njegove dramaturgije u kojem komično nije u prvom planu. Još su skromni pokušaji da se Nušić rehabilituje kao prozni pisac i svode se uglavnom na iznalaženje razloga za Skerlićevu oštru i, uglavnom, neopravdanu kritiku Ben Akibe. Nušić kao prozni pisac stoji čvrsto u našem vremenu romanom za decu Hajduci, i čini se jedino njim.  Sve ostalo, uobičajeno je i često mišljenje, predstavlja deo istorije književnosti, ono što je vremenom gubilo, to je književnost kojom se bave manje-više samo stručnjaci, književni kritičari i istoričari, ili je čak prešla u popularnu literaturu, u knjige koje spadaju u lako štivo, bez većih umetničkih pretenzija.

Tako dolazimo u nesvakidašnju situaciju da pisca čije je delo i te kako živo i prisutno, čije se rečenice pamte i, pretvarajući se u krilatice i uzrečice, prelaze u svakodnevni govor, čiji likovi traju i izvan scene, ipak treba rehabilitovati, a njegovo delo vraćati u život. A to je posao nezahvalan i neizvestan: mnogi od ponovo otkrivenih pisaca doživeli su svoju rehabilitaciju, svoj drugi život, samo na papiru, u kritičkim studijama i esejima.